40 Yıllık Vefasızlık 

İstanbul’daki Vefa semtine gitmedik. Ama özellikle bu sektörde ömür tükettiğimiz için biliyoruz ki, evet, Vefa diye bir şeyden bahsediliyorsa o ancak İstanbul’da bir semtin adı olmalı.

Sadece…

Baksanıza… Bunu doğrulayacak her gün yeni bir örnek görüyoruz. Kim ki şu ya da bu nedenle devrini kapatıyor, tekrar görünür olmak için kırk yıllık dostum dediklerine bile çamur atmaktan çekinmiyor.

İzlediniz…

Kanal D'de Güneri Civaoğlu'nun programına konuk olan Uğur Dündar, bir döneme damgasını vuran “Rüşvetin Belgesi”ni ortaya çıkardıktan sonra Hürriyet’in 9 sütuna attığı “Bravo Gazeteci” manşetinin kendisi için değerini 'Çocuklarıma bırakacağım miras' olarak değerlendirdi.

Gerçekten de bir gazeteci için gurur duyulacak bir durum ve Dündar haklı gururu bugün bile yaşıyor.

Manşetin tarihi: 2 Mart 1996.

Ve bugün. Yani 9 Nisan 2008. Yani 12 yıl sonrası.

Dündar’ın bu açıklamasından hemen sonra yıllarca Dündar’ın ekibinde çalışmış bir gazeteci “o haberi ben bulmuştum” mealinde itirazını dile getiriyor.

Evet… 12 yıl sonra.

Peki, bu 12 yılda ne değişmişti de o gün, birkaç yıl sonra ya da ilerleyen günlerde hiç sesini çıkarıp “benim” demediği haberini sahiplenmek için ortaya çıkmıştı?

Söyleyelim...

Devri bitmişti. En basit ifadesiyle artık loserdi ve her loserde görülen hezeyan baş göstermiş, çıkışının tutarsızlıklarını bile göremeyecek bir “hiç olmazsa son gol” atma denemesi istiyordu.

Oysa biraz hezeyandan uzak düşünebilse şunları sorabilirdi kendine:

• Eğer Dündar benim haberimi 1996 yılında sahiplendiyse 12 yıl neden sustum? Bunu nasıl açıklayabilirim?

• Belge, söylediğim gibi bana gelmiş olsa bile zaten Arena’da çalışan bir gazeteci olarak belge-bilgi bulmak benim asli görevimdi. Ve bunu o programın kaptanına teslim etmemden, kaptanın haberi takip edip sunması olması gereken şeyden başka ne olabilirdi ki?

• Belgenin bana gelmesinin direkt Uğur Dündar ve Arena ekibinde yer almamla ilişkisi neydi acaba?

• Vefasızlık yapacağım, son bir gol atacağım umuduyla Dündar’ın Özdalga ile birlikte o manşetin altını dolduran girişimlerini, İsviçre’ye yaptığı onca çıkarmayı, belgeyi İsviçre bankasından çıkarmak için yaptığı girişimleri nasıl unutup sadece Arena’da olduğum için gelen defteri tek gerçek gibi sunarım?

Eğer ulvi bir gazeteci bu soruları sorsaydı, bugünkü o hezeyanda bulunmazdı.

Ama medya bu.

Ve medyada vefa diye bir şey yok. Hele loser olmaya görün. Kendinizi yalanlama pahasına dostlarınızı yemek için fırsat kollarsınız.

Ama Stendhal’ın dediği gibi: Bir yol, etrafında dikenli teller var diye güzelliğinden bir şey kaybeder mi? Yolcu yürür dikenler ise kendi kötülükleriyle kalakalır!