KUŞ MU DEVE Mİ? O DA NE ÖYLE? 

Bu kez portrede tek bir figürü anlatmayacağız. 
Aslında portre, anlamı gereği bireye odaklanır ve onun fotoğrafını çeker ancak birazdan eşkâlini vereceğimiz prototipe, isminin önünde bir sürü etiket olan sayısız isim cuk diye oturur. 

Biz eşkali verelim, dilerseniz siz istediğiniz isim olarak okursunuz. Çünkü müstakil kişiliklerin yok olduğu, havalarından yanlarına yaklaşılmasa da aslında korkuları, hevesleri, kariyer planları ve var oluşları birbirinin tıpkısının aynısı olan karakterlerin ortada fink attığı bir dönemdeyiz. 

Başlayalım… 

KUŞ MU DEVE Mİ? O DA NE ÖYLE? 

Şöyle bir baktığınızda kendiniz gibi birisini görürsünüz. Öyleydiler çünkü. Apartman çocuğu kontenjanından petite danone nesli değillerdi. Anadolu’nun bağrından kopup gelen hepimiz gibi kavruk, hepimiz kadar ezik, hepimiz kadar tatmin edilmemiş duygularla dolu, hepimiz kadar özentiydiler. 

Zaten siyasi iddiaları da oydu. Bu ülkenin yönetimini mutlu bir azınlık değil, bu milletin çocukları devralacak demişlerdi. 
Öyle geldiler. O yüzden gelebildiler. Çünkü yukarıda ifade ettiğimiz özellikler hepimizdi ve o herkes gerçekten de kendileri gibi olanlar iktidar olsun istedi. Öyle oldu.
Ama…
Şimdi şöyle bir baktığımız surata az daha yaklaşalım. Yaklaşınca artık sıradan vatandaştan farklılaşan yanlarıyla tanışmaya başlayabiliriz. 
Az biraz dikkat sizi nasıl küçümseyerek karşıladığını ele verecek. 
Çünkü o artık sizden biri değil. 

İŞİNİ BİLİR… İktidarın gücüyle tanışmış, onun imkanlarıyla yaşamaya alışmış, geldiği yeri ve arasından geldiği sınıfı unutacak, unutmak isteyecek kadar kendini ayrıcalıklı görmeye başlamış muktedir, en çok da geçmişine ayna tutma işlevi görecek sizinle hemhal olmaktan nefret edecek kıvamdadır artık. 

ZEKİDİR… Ancak açıkça başından def edemez. Çünkü her ne kadar sıyrılmak istese de karşısındaki sıradanın kendisinin varlık sigortası olduğunu bilecek kadar oyunun kuralına vakıftır. 

ROL KESER... Tiksinmesini bastırır, küçümsemesini sevecenlikle perdeler ve Oscarlık rol keser her defasında. Ödülü, iktidarının devamıdır. Bilir. Ona göre davranır. Dinler, oyalar ve gönderir. 

OLANA KADAR … Sıradan vatandaşa karşı bu nobran tavır varlığını borçlu olduğu liderine sıra geldi mi onurunu, kişiliğini, o “koskoca… sayın”lığını yok sayarak yerlere kadar eğilir, nefes alma dese, almayacak kadar bağlılık bildirir. 

İMANLIDIR… Varlığına duacıdır, kendisini görmesine, var etmesine duacıdır, daha iyisini alabilirse ne ala ama olmazsa mevcut pozisyonunu koruması da yeterlidir ve onun için de duacıdır. 

ÜRKEKTİR... En doğal duygulardan biri olan korku bu arkadaşlarda bambaşka bir anlam taşır. Çıkınında yığınla sözcük olsa da başıma bir iş gelir diye ağzını açmaz. İşi ahkam kesmek, siyasi diskur çekmek, anlatmak, ikna etmek, soruları yanıtlamak olsa da şeytandan kaçar gibi kaçar bunlardan. 

NEME LAZIMCIDIR... Zihni Sinir fikirlerinden çok daha fazla fikri gelse de “Aman başıma bir iş gelmesin, neme lazım” diyerek hep kenardan dolaşır. 

İTAATKARDIR… Kendi cenahında yığınla yanlış görse de susar, biatsa biat itaatse itaat der ve nasıl davranması buyurulursa öyle davranır. 

MUTSUZ BİR ÖZENTİDİR… Her ne kadar unutmaya çalışsa da geldiği bir yer vardır. Ama olmak istediği, olduğu şey değildir. Mücadele ettiklerine benzemeye çalışır dipten derinden. Maldivler de ıstakoz da en lüks arabalar da milyon dolarlık evler de doyuramadığı özenti açlığını bastırma aracıdır. Ama bastıramaz. O yüzden onca “var”ın arasında mutsuzdur.
Çok daha fazlası var aslında. Ama toplamı da özeti de trajedidir. Kendisi gibi olmaktan çıkmış, başkası da olamamış, iki arada bir derede trajik bir figürden öte anlamı yoktur. İktidar için insanı insan yapan özellikleri bu kadar gönüllü terk etmek… Ayıptır, yazıktır, günahtır.

TURKTIME/PORTRE