Talat Atilla Ankara madem bilmece çözdürmeyi seviyor, deneyelim! Dikkat sahte Mesih! |
Ersan Yıldız GİRİLMEZ |
Mihriban Başlı Nereye Gidiyoruz? |
Tuğba AYAN SONBAHAR, SARI YAPRAKLAR, SAĞLIKLI HÜZÜN VE METAL ELEMENTİ |
Adnan Küçük MEB YUSUF TEKİN’İN LAİKLİK SÖYLEMİ BAZI ÇEVRELERİ RAHATSIZ ETTİ |
Zahide Guliyeva DÜNYALARINI VERİN ÇOCUKLARA |
Cengiz Altınsoy Taş deyip geçmeyin |
Kıvılcım Kalay NEDEN DİYE SORMA |
Canan Sezgin BU DOLUNAYLA BİR DEVİR KAPANIYOR! |
Tuğrul Sarıtaş Duayen gazeteci Tuğrul Sarıtaş'tan yeni kitap! |
Tekin Öget GERÇEKTEN DE TAM YOL İLERİ Mİ? |
Esra Süntar İZDÜŞÜM TEOREMDEN BAĞIMSIZSA KAPSANAMAZ |
M. Kürşat Türker ZİNCİR |
Yalçın Toker SPOR YAZARLARI GENEL KURULUNDAYDIM.. |
Haktan Kerem Ural ‘ADALET SİSTEMİ’NİN ALTINDA SERİNLEYEN AHLAKSIZLAR |
Her şey fazla sanal gelmiyor mu sizlere de…
Ölümler… Sevmek…
Yaşamak bile…
Amacım ağır analizler, büyük tespitler değil. Bir hükmü de yok zaten bu analiz ve tespitlerin.
Adam evlenmeyi düşündüğü kızın ailesinin evini basarak katliam yapıyor.
Üstelik canlı yayında…
Bir başka alçak, 3 yaşındaki çocuğa tecavüz ediyor.
Liste uzun, ömür kısa; hangisini sayayım…
Çözüm o kadar derinde, o kadar çok boyutlu ki;
En uzmanı bile, “N’olcak halimiz?” sorusuna yanıt veremiyor.
Peki, biz kendimizi bu hayattan nasıl koruyacağız?
Bizzat hayatın kendisi bize tehdit unsuru oldu.
“Bir ben varım şu alemde” diye diye, giderek tükettiğimiz, sayısını bilemediğimiz ömür yaprakları her gün teker teker yere düşerken, bu acıları nasıl göğüsleyeceğiz?
Doğrusu ben de bilmiyorum.
Kendimize kıyamadığımızı biliyorum mesela…
Sadece kendimiz üzülsek, üzülüyoruz!
Kendimiz sevinsek, seviniyoruz!
Hani Hayyam’ın;
Sen olmazsan bağlar bahçeler yok.
Sen olmazsan, gül yanaklı yok.
Dizelerindeki gibi kendimize aşık bir hayatı tüketiyoruz.
Çoğumuz hayatı yaşamadan öldük/öleceğiz.
Bir tuhaflık var bu işte.
Her şey bu kadar basit olmamalı.
Mutlu edince mutlu olmak gibi bir kavram vardı bir vakitler.
Halen kıyıda köşede var mı bilmem ama sanki iyi insanlar kapılarını kilitleyip, perdeyi örttüler;
Görünmez oldular…
Tuhaflık bile izah edemiyor hayatı.
Adamın biri bir bomba atıyor…
Yüzlerce çocuk gözlerini kapıyor ve kaldığı yerden devam eden bir hayat var.
Kalleş ve iyi olmak arasındaki mesafe zar kadar.
Bir kuşak sonra o zar’da delinecek.
Anlayamıyoruz.
İdrak yollarımız bombalanıyor her gün…
Hissedemiyoruz.
Ruhumuzu doğruyorlar her gün…
Sevemiyoruz.
Kalbimizi parçalıyorlar her gün…
Ne istiyor bizden acaba hayat?
Bizi ev sahibi mi zannediyor bu toprak, bu gökyüzü?
Biz aslında şöyle bir uğrayıp, gidecek yolcularız.
Eğilip toprağı, uzanıp gökyüzünü dinlesek…
Belki, “Meydan okuyan sizsiniz” diyecek bize…
Nedir bu kadar kafamızı karıştıran, bizi insan olmaktan vazgeçiren kim?
Yok mu bir yolu yeniden insan olmanın?
Kıyamet koptu, haberimiz mi yok?
N’olcak bu dünyanın hali?
E-posta Facebook Twitter Yazdır Önceki sayfa Sayfa başına git |
Bu yazı 25228 defa okunmuştur. |
Yorumcuların dikkatine… • İmlası çok bozuk, • Büyük harfle yazılan, • Habere değil yorumculara yönelik, • Diğer kişilere hakaret niteliği taşıyan, • Argo, küfür ve ırkçı ifadeler içeren, • Bir iki kelimelik, konuyu zenginleştirmeyen, yorumlar KESİNLİKLE YAYIMLANMAYACAKTIR. |