SERDAR TURGUT HALKLA MI DALGA GEÇİYOR AKŞAM’LA MI? 

Biraz geniş bir okumayla, genel yayın yönetmeninin gazetenin ruhunu temsil ettiğini  söyleyebiliriz. Yayın yönetmeninin duruşu ve yazdığı yazılar, çoğu zaman yayın politikaları ile bir tutulur ve hatta yapmaya çalıştığı şey her neyse onun bile önüne geçer. Bu anlamda, yayın yönetmeninin duruşu ile gazetenin algılanışının örtüşmesi gerekir. Örtüşmüyorsa bile, aradaki fark kapanabilir bir fark olmalıdır ki bu evlilikten sağlıklı bir çocuk dünyaya gelebilsin.

Gelmezse ne mi olur? Serdar Turgut yönetimindeki Akşam Gazetesi’ne bakın. Sıradan insanların gazetesi Akşam, bu insanlardan hiç de haz etmeyen ve bu rahatsızlığını her fırsatta dile getiren, hadi Turgut’un sevmediği o halk diliyle söyleyelim, Turgut’a “verildi.”  

Ne oldu peki?

Tabii ki bu iki karşıt ruhun sağlıklı bir çocuk yapması mümkün değildi ve Türkiye’nin üçüncü büyük grubunun en önemli gazetesi olan Akşam Gazetesi, tirajlarda emsallerine göre nal toplar durumuna geldi.

Bakıyoruz; Basında en büyük gücü elinde bulunduran Doğan Grubu’nun amiral gemisi Hürriyet 550, Ciner Grubu’nun amiral gemisi Sabah 450, Çukurova Grubu’nun amiral gemisi Akşam ise 180 binlerde, yaklaşık olarak. Tamam, bu rakamlar artı eksi oynayabilir, grupların kendi gücüyle ilişkili olarak.

Ama fark bu mu olmalı? 

Bir yayın yönetmeni, grubunun en güçlü gazetesinin tirajının artmamasına hatta tiraj kaybına rağmen hala eski günlerdeki gibi sadece köşesinden sorumlu bir yazar gibi geyiklerine devam mı etmeli?

Ve bu geyiklerini, malını satmak istediği halkı ısrarla uzaklaştıracak “Ben halkı bilmem, onlardan değilim, ah o amorf kalabalıklar ne kadar da sefiller ve benden bu sefillerin düzeyine inmem isteniyor, ne bahtsızım” mealinde mi kurgulamalı?

Halka inmesini anlatırken bile onları aşağılamaktan geri durmamalı mı?

Bunu mizah görüntüsünde yaparken, “Benim beklentim, okuyucunun okuduğu metinde kendisini rahatsız eden cümlelerden kendini soyutlayıp yazının tümünden hınzır bir keyif alabilmesini sağlamaktır” diye ussallaştırıp yazar olarak özgürlüğünü kullanıp yayın yönetmeni olarak kendisine yüklenen sorumluluğu es geçmek midir?

Değildir…

Diyor ki Turgut: “Şimdi benden yayın yönetmeni olarak halktan kopmayan gazete yapmam bekleniyor ya; tuhaf lisanı olan, kültürü maç ile sınırlı, cep telefonuyla konuşan ve çikolata reklamına bayılan bu amorf kitleye nasıl gazete çıkarsak diye kafa yoruyorum. Bir çözümüm var aslında... Eğer gazete kağıdını iyi çekirdek külahı olacak kalitede çıkarırsak gazete yok satar.” Hayır, emin olun. Halk sandığınızın aksine anlaşılmaz bir vicdan ve muhasebe yeteneğine sahip. Yayın yönetmeninin kendilerini bu şekilde değerlendirdiğini görmeye devam ettikçe, yada bu değerlendirmeye sahip bir yayın yönetmeni ile gazete yola devam ettiği müddetçe çekirdeğini cebine doldurma pahasına külah şeklinde vereceğiniz gazetenizi almayacaktır.

Aynı o beğenmediğiniz halka gazete satmak için onların anlayacağı şeyi yapıp, promosyon olarak Kurtlar Vadisi CD’lerini verdiğiniz zamanki gibi. Ne oldu? Kendinizi yalanlamanın dışında nasıl bir katkı sağladı tirajlara? Şimdi yine aynı promosyon başladı. Olacak mı bu kez? Olmayacak. CD’leri alacak, izleyecek ve sonra sessizce gülecek size, sizin yaptığınız gibi dalgasını geçecek.

Bir Etiyopya atasözünde “Akıllı köylü büyük efendinin önünde yerlere kadar eğilir ama sessizce osurur” der. Evet, belki sizin beğenmediğiniz o “amorf kitle” yerlere kadar eğilmiş görüntüsü veriyordur.

Ama osuruyor… Ve koku arttıkça sizin başarısızlık hanenize bir çentik daha atılıyor, siz hem Akşam’la hem de halkla dalganızı geçerken, halk dalganın şahını geçiyor sizinle.

Tabii arada olan Akşam’a oluyor.