Genelde masallar mutlu sonla bitermiş. Çocukken, mutlu sonlarını hayal ederek dinlerdim masalları. Tek bilgi kaynağımızın kütüphaneler ve zar zor ulaştığımız bilgisayarlar vasıtasıyla girdiğimiz meşhur arama motorunun olduğu zamanlardan geliyoruz biz. O dönemler de masallara inanmak çok kolaydı. Teknolojik zamanın ve hayatın, henüz masumiyetlerimizi kirletmediği zamanlardı. Evet inanırdım masallara.

Ne kadar ütopik ve gerçeklik dışı olsa da. Ve bu masalların gizemi beni hep iyilerin kazanacağına inandırdı. Eninde sonunda kötüler hak ettikleri cezayı alıyor. İyi olanlar yani masalın kahramanları hak ettikleri mutlu sona ulaşıyorlardı. Ve masallar aslında bizlere şunu anlatıyordu; iyi olan, bilinçli olarak iyiliği seçen, maruz kaldıkları kötülüklerle, haline üzüldüğümüz, hatta acıdığımız kahramanlar, masalın sonunda mutlaka kazanıyordu.  

Tabi ki her masal mutlu sonla bitmiyordu elbette. Ancak ilahi bir düzen içinde işleyen sitemin dengesi bir şekilde sağlanıyordu. Sonuç, o anda insanın içini pek rahatlatmasa da zamanla, insan gördükleri ve yaşadıkları neticesinde, aslında her şeyin olması gerektiği gibi olduğunu fark ediyor. Sistemin kendi düzeni içinde zamanla işleyen hassas bir terazisi var diyebiliriz. Ama beklemek yoruyor insanı. Doğamız gereği uğradığımız haksızlık karşısında bir an evvel haksızlık edenlerin hak ettikleri cezayı almalarını bekliyoruz. Bu beklenti de zaman geçtikçe bir öfkeye dönüşüyor adeta insanın içinde. İçten içe insanı yiyip bitiren bir öfke. Bu nedenle uğradığımız haksızlıklar karşısında sabırla beklemek ve doğru bildiğimizden sapmadan ilahi terazinin dengeye gelmesini beklemek doğru olmaz mı?

Bayrama sayılı gün kala herkesin kendi masalının mutlu sonla yeni başlangıçlara çiçek açmasını temenni ediyorum. Benim masalım ne zaman mutlu sonla bitecek diye dert etmeyin. İlahi sistemin hassas terazisine güvenin. Şimdiden herkese mutlu, huzurlu ve sağlıklı bir bayram diliyorum.

Sağlıcakla kalın.