KUZEY IRAK'LA İLGİLİ SERT ÇIKIŞLAR HANGİ GÜNAHIN TELAFİ ÇABASI? İŞTE SİYASETİN İKİLİ OYUNU VE KÜRDİSTAN GÜNAHI! 

Sabah yazarı Yılmaz Özdil Kürdistan diye tabir edilen bölgedeki yapılan işleri kalem kalem yazmış ve o can alıcı retorik soruyu sormuş; “Kürdistan'ı kim kuruyor? Türkiye. Peki Türkiye, neden Irak'a girmek istiyor tankıyla topuyla? Kürdistan kurulmasın diye. E vallahi bravo yahu!”

Evet, Türkiye’nin Kuzey Irak konusundaki politikasının ironik açmazı ancak bu kadar iyi anlatılırdı. Anlatıldı. Ama birkaç ekleme yapalım.

Yıllardır bizim Kuzey Irak dediğimiz, başkalarınınsa Kürdistan olarak nitelediği bölge ile ilgili olarak yürütülen ikili siyaset sıkıştı sıkıştı ve artık kapalı kapılar arkasında yürütülen pazarlıklar gözden uzak tutulamaz hale geldi. 

Bakıyoruz, “sayın yetkililerimiz” esip gürlüyor; Kuzey Irak’ta Kürt devleti kurdurmayız, buna asla izin vermeyiz, kurulursa asarız, keseriz falan.

Tabii bu arada kapalı kapılar ardında tüm pazarlıkları yaparak…

Söz konusu iç piyasa olduğu zaman Kuzey Irak’taki yöneticileri “Birkaç çapulcu” olarak niteleyip, ciddiye bile almadıklarını söylerken, sınırı geçince en resmi ve derin yetkililer tarafından o çapulcuları Kuzey Irak’ın resmi temsilcileri olarak kabul edip görüşerek…

Birlikte politikalar üreterek…

Şöyle ki;

Bu satırların yazarı, yıllar öncesinde bu gerçeğe şahit olduğu zaman, sadece bir hayret ünlemi çıkarabilmiş, bu ikili oyunla halkın gerçekte nasıl uyutulduğunu gördüğü zaman şaşırıp kalmış ve aslında siyasetin ne menem bir şey olduğunu daha iyi kavramıştı.

Çünkü o zaman basın danışmanlığını yaptığı kurum, bizzat Dışişleri Bakanlığı Müsteşarlığının kontrolünde ve Özel Kuvvetler’in korumasında Erbil ve Süleymaniye’de ofisler açmış, Türkiye’ye gelince tanımadıkları Barzani ve Talabani ile orada “Sayın Başkan” diyerek görüşmeler yürütmüş, bu “sayın başkanların!” o zamanki başbakanları Behram Salih ve Neçirvan Barzani’yi “Sayın Başbakan!” olarak kabul etmiş ve Irak’taki BM pastasının dağıtımından pay alabilmek için Kuzey Irak’taki bu “Başkanlarla” ve “Başbakanlarla” her türlü resmi görüşmeyi sürdürmüştü. Ta ki o kurumun başkanı tarihi gafını yapıp, sınır ötesinde söylemesi devlet tarafından da uygun bulunan ama burada “kabul edilemez” olarak pazarlanan nitelemeyi Türkiye’de açık edene kadar... (Başkan, Behram Salih’e Türkiye ziyaretlerinde, üzerinde “Sayın Başbakan” yazan bir plaket vermiş ve ortalık ayağa kalkmıştı. Bu gaf Başkan’ı koltuğundan etmiş ama daha sonra Kuzey Irak’ta birlikte çalıştığı o “resmi güç”, diline hakim olması koşuluyla başkanlığa tekrar dönmesi için “gereğini” yapmıştı.)

Evet; Türkiye bölgede yıllardır böylesi bir “ikili oyun” sergiliyor. Bismarck, “Siyasi pazarlıklar ve sosis imalatı halkın gözü önünde yapılmaz. Çünkü ikisi de mide bulandırır.” der. Tamam, olabilir. Her pazarlık, hele güvenliği ilgilendiren konular, halkın gözü önünde yapılmaz. Ama bir yandan tutup “Biz büyük bir ülke olarak güvenliğimizi tehdit eden hiçbir oluşuma izin vermez, gerekirse sınır aşan müdahaleler yaparız” derken sınır ötesine geçince bu söylemi ters yüz edip çapulcuları kabul etmediğinizi söylediğiniz devletin “Başkanı, Başbakan!” olarak muhatap alırsanız, hatta bizzat onların devletlerini siz kurarsanız, bugün olduğu gibi bir yerden sonra mızrak çuvala sığmaz.

İşte siyasilerin söz konusu Kuzey Irak olunca bu kadar sert çakışlar yapmaları sadece bu günahın baş sorumlusu olarak vicdanlarında duydukları derin utançtan kaynaklanıyor. Çünkü kabul etmesek de bir Kürdistan gerçeği var ve bunun günahı, ikili siyaset oyununda kaybeden siyasetin ve siyasetçilerindir. Artık geriye sadece bir “geçmiş olsun” kaldı. Maalesef…