Özge Özberk: Dizi Oyunculuğu Oyunculuk Değil! 

Özge Özberk’i ilk kez ressam Esra Üner’in atölyesinde görmüştüm. Yeni yeni bir şeyler çizmeye başlamıştı. Renklerle ilk defa tanışan, eline geçirdiği boyalarla ilk resmini yapan ve öğretmeni tarafından değerlendirilmesini bekleyen küçük bir çocuk kadar heyecanlıydı. Birkaç gün önce The İstanbul Edition Hotel’de söyleşi için tekrar bir araya geldiğimizde, hemen aklıma o günden bu yana resimle arasının nasıl olduğu geliyor. Tabii ki öğrendiklerimiz bununla da sınırlı kalmıyor. Hatta fırçadan sonra kalemi de eline alıp anneannesinin hayatını anlattığı bir hikâye yazdığını da öğreniyoruz. İşte, o söyleşiden satırlarımıza yansıyanlar…
İki yıldır devam eden ‘Aşka 103 Adım’ adlı oyunda yer alıyorsunuz. Nasıl gidiyor?
Evet, bu yıl da yine çok keyifli bir sezon geçiriyoruz. Mayıs sonunda da turnelerimiz başlayacak. Çok harika bir ekibimiz var. Herhalde tiyatronun en önemli sihri ekip uyumudur. Oyuna çıkarken birbirine “Kolay gelsin” diyenlerden değil, “İyi eğlenceler” dileyenlerdeniz. Bir de tabii ‘Suna Keskin’ faktörü var, kraliçemiz. Oyunda harikalar yaratıyor. Annemi oynuyor ve oyunun şüphesiz en eğlenceli karakterlerinden biri; bayılıyorum ona.
İTİNAYLA ANNE-KIZ OYNANIR
Suna Hanım’la ilk defa mı bir araya geldiniz?
Daha önce de ‘Sinek Kadar Kocam Olsun Başımda Bulunsun’ oyununda ve ‘Canım Babam’ adlı dizide de yine anne-kızı oynamıştık. Tuhaf bir şekilde üçüncü kez anne-kızı oynuyoruz. Artık projelere açığız; itinayla anne-kız oynanır (gülüyor).
Oyunda, birbirine zıt iki karakterin evliliği ele alınıyor ve hikâye mutlu sonla bitiyor.      
Gerçek hayattaysa bu eşleşmelerde pek mutlu sona rastlanılmıyor. Nasıl değerlendiriyorsunuz bu durumu? 
Oyun, asansörü olmayan eski bir Cihangir apartmanının, çatı katında geçiyor. Bir erkek için olabilecek en kötü şartlar mevcut. Adam; avukat ve obsesif. Temizlik hastası ve olabilecek her türlü problemi büyütebiliyor. Kadın da tam tersi; bardağın hep dolu tarafını görüyor. İşte burada önemli olan; 103 basamağı “Bitmeyecek bu 103 basamak” diye mi yoksa “Evim evim, güzel evim” düşüncesiyle mi çıkıyoruz? Hangi istekle çıktığınız çok önemli. Sorunun cevabı da bu ince çizgide saklı... Oyunda annenin kızına öğretmeye çalıştığı bir ‘sarı ışık’ var. Eğer çiftler aynı anda ‘kırmızı ışık’ta dururlarsa çatışırlar; ‘yeşil ışık’ta dururlarsa da çarpışırlar. Dolayısıyla o aradaki sarı ışığı muhakkak görmeniz gerekiyor. Yani biri dinleyecek, biri konuşacak…  
Oyunda “Kadınlar normal erkekleri sevmez” deniliyor. Gerçekten kadınlar hep kendilerine acı çektiren erkeği bulup seviyor. Bu biraz hastalıklı bir ruh hali değil mi?
Muhakkak ki her kadın hayatının bir bölümünde “Ben mi çekiyorum, bu problemli insanları?” cümlesini kurmuştur; tabii erkekler de. Bana kalırsa böyle düşündüğümüz için öyle insanları da çekiyoruz. Bu nasıl bir hayat istediğinize bağlı. 
Peki, kadınlar neden bir anda kesip atamıyor?
Bu yıllar yılı çözülememiş bir soru (gülüyor). Kadın olmanın verdiği bir olgu ya da annelikten kaynaklanan bir şey de olabilir. Tabii “Olmuyor, bir daha arama beni” diyen vardır ama çoğunluk için konuşuyorsak; kadın ve merhametli olmamızla alakalı. 
DRAM OYNAMAK İSTİYORUM
Önümüzdeki sezon ekranlarda görebilecek miyiz sizi?
İstiyorum ama bu defa güzel bir dram dizisinde yer almak istiyorum.
Sit-com’u daha çok sevdiğinizi biliyordum…
Dönemsel ruh halimle alakalı sanırım (gülüyor). Komedinin içine doğdum. BKM’ye başladığımda ilk ‘Otogargara’ müzikali ve sonrasında takip eden oyunlarla da devam etti. Ruh halim ve enerjim komediden yana ama oyuncu olarak biraz dramı özledim. 
Hep iyi rollerde izledik sizi. Kötüyü oynarsanız seyirci nasıl algılar?
Bunu hep söylüyorum, dizide yemez. Dizilerde seyircinin alıştığı belli bir kitle var. Dolayısıyla da bu iyi kız gider birini öldürürse, kötülük yapmaya çalışırsa; seyirci, “Zaten oynayamaz” deyip kanalı değiştirir. Bu kızın kötü olması seyirci için ters köşedir. Bu nedenle de yanlış gelir, olmaz. Tabii bunu sadece diziler için söylüyorum. 
O yüzden mi böyle rolleri tercih etmiyorsunuz?
Yapımcılar da tercih etmeyecektir. 
Bu sizi rahatsız etmez mi peki?
Hayır, çünkü dizi oyunculuğunu pek oyunculuktan saymıyorum. Herkes dizi oyuncusu olabilir. “Oynamam” demiyorum, tabii ki oynarım ama seyirci algısını düşünürsek yanlış kast yapılmış olur. 
Oyunculuğun yanı sıra resim yapmayı da çok seviyorsunuz.
Bayılıyorum. Bir şey oldu bana. Yazın bir çizme isteği geldi ve işi iyi bilen kişiler tarafından yönlendirildim. Biraz renklere boğuldum aslına bakarsan. Renklerin, görünenden çok farklı olduğunu anladım. Sürekli denemeler yapıyorum, görmediğim renklerle karşılaşıyorum. Ve bu beni çok heyecanlandırıyor. Yaklaşık 7-8 tane tablo oldu. Herhangi bir sosyal sorumluluk projesi için değerlendirmeyi istiyorum.
Daha çok neler çiziyorsunuz?
Hayali çiziyorum aslında görüneni değil. (Bana birkaç resmini gösteriyor) Sen de gördün bir şeye benzetemediysen, sürreal çalışmalar diyebiliriz (kahkahalar).
ŞİMDİKİ NESİL ÇOK ACAYİP
Bir röportajınızda “Anne olmadan önce daha evhamlıydım. Ama anne olduktan sonra rahatladım” demişsiniz. Genelde tam tersi olmaz mı?   
Çok rahat değilim tabii ki. Ama biraz daha bilinçli yaklaşıyorsunuz her şeye. Hele ki tecrübeli anneanne-babaanneler de varsa hayatınızda evham yarıya iniyor. Mesela anneanneme “Üçte evde olacağım” dediysem ve beş dakika geciktiysem, kıyamet kopardı. “Acaba başına bir şey mi geldi?” tereddüdü benim hayatımda çok vardı. Annem de tam tersi “Bir şey olursa ararlar” der (gülüyor). Herhalde oğlumdan önce anneannem gibiydim, oğlumdan sonra annem gibi oldum. Evham yine var ama yaş ilerledikçe, tecrübe kazandıkça azalıyor. Hatta bazen çocuğunuz sakinleştiriyor sizi. Şu anki nesil çok acayip zaten.    
Oğlunuz Leo’nun sizi sakinleştirdiği oluyor mu?
Olmaz mı daha bu sabah oldu. Rahat oynasın diye masayı çekeyim dedim, ayağına çarptı. “Özür dilemene gerek yok, acımadı” dedi. “Bakayım bir ayağına bir şey oldu mu?” diyorum. “Hiçbir şey yok, acısaydı ağlardım” diyor (gülüyor). 
BABAMIN LAKABI İSKELETOR’DU
Bu kadar zayıf olmanın bir formülü var mı?
Çok yemek yiyen biriyimdir ama yediğimi yakabiliyorum. Bu aralar spora da başladım. Fakat genetik de olabilir. Annem de böyledir ama babamın uzun yıllar lakabı ‘İskeletor’du. 
Sizin de lakabınız var mıydı?
Çocukluğumuzdan beri Özgür’le (Özberk) birbirimize “Gügü” deriz. Telefonlarımızda bile böyle kayıtlıyız. Küçükken “Özgür” diyemediğim için ‘gügü’ söylemesi en kolay kelimeydi sanırım. Oğlum da dayısına “Gügü” diye sesleniyor. Özgür bazen “Özge, burada mümkünse ‘gügü’ demeyelim” diyor (gülüyor). 
ANNEANNEM KİTAP GİBİ KADINDI
Anneannenizin hayatını yazdığınızı duymuştum, bitti mi?
Geçtiğimiz yaz başladım, henüz bitmedi. Başladığım yerde azıcık sekiyorum (gülüyor). Ama anlatılması zor, dallı budaklı bir hikâye...
Kitap bittiğinde nasıl bir hikâyeyle karşılaşacağız, sizin için sorun değilse çok az ipucu alabilir miyiz? 
Anneannem kitap gibi bir kadındı. Daha 7-8 yaşlarında Atatürk için şiir ezberleyip masaların üstünde okurmuş. 98 yaşında bile o şiiri unutmamıştı ve bize okumuştu. İleri yaşına rağmen gündemi takip eder ve bizimle tartışırdı. Sonra döner Kuran’ını okurdu. Maneviyatı da çok yüksekti. Torunlarına özellikle de bana çok düşkündü. Ama hikâyesini ancak o öldükten sonra kuzenimden dinledim. Anneannemin ilk aşkının hikâyesi bu... Yıllarca gerçek dedem sandığım insanın aslında anneannemin ilk aşkı olduğunu öğrendim.    
Nasıl oluyor peki bu?
Anneannem çok küçük yaşlarda hiç sevmediği bir adamla yani öz dedemle evlendiriliyor. Ama bir başkasına âşık… Âşık olduğu adam çok zengin ve o da ailesinin zoruyla Rus bir kadınla evlendiriliyor. Ve anneannem evlendiğini bilmiyor. Öğrendiğinde çok büyük travmalar yaşıyor. Anneannem yıllar sonra öz dedemi kaybediyor ve benim dedem zannettiğim ilk aşkı ona yardım ediyor. 
Ee sonra neler oluyor?
Rus eşi dedemi soyup soğana çeviriyor ve dedem iflas ediyor. Annemle-babam da bir vefa örneği gösteriyor ve onu bizim evimize yerleştiriyor. Doğal olarak ben de onu öz dedem diye biliyorum.   
Sizin dedeniz zannediyor olmanız da ilginç ama anneniz bir şey demedi mi?
Hiç sormamışım biliyor musun? Sonuçta dedem ya o. “Neden hiçbirimizin teni onun gibi değil?” diye sormak aklıma gelmemiş. Ağabeyimle bana çok iyi davranır, okula götürüp getirir, kahvaltı sofrasını hazırlardı. Çok merhametli bir dedeydi. 
Gerçekten de anneannenizin kitap olacak bir hikâyesi varmış.
Gerçekten çok etkileyici. Belli bir dönemi içinde barındırıyor olması daha da etkileyici. Belki İstanbul dışına çıkıp araştırma yapmam gerekebilir bu hikâye için. Keşke anneannem daha uzun yaşasaydı da ondan dinleyebilseydim.

akşam