PKK KENDİ SONUNU KENDİ HAZIRLADI 

Ahmet Altan/Taraf

Bitiş

Bana sorarsanız, Türkiye Avrupa Birliği’nin üyeliğine adım attığı gün PKK bitmişti.
Çünkü Ortadoğu’da, halkına Avrupa Birliği’nin öngördüğünden daha fazla özgürlük ve mutluluk verebilecek ne bir devlet ne de bir örgüt var.
Türklere de Kürtlere de daha iyi ve daha özgür bir hayatın yolu o gün açılmıştı.
Gerçekten halkının refahını, hakkını, özgürlüğünü savunan herkesin o yolun mümkün olduğunca çabuk katedilmesi için çalışması gerekiyordu.
Ama PKK öyle yapmadı.
Doğrusu sivil Kürt siyasetçiler de AB’ye epey mesafeli durdu.
Bu konuda onların da tutucu Türk politikacılardan hiçbir farkı yoktu.
Bir halkın adını kullanarak kendilerine siyasi bir ikbal arıyorlar, halklarını “benim için iyi olan senin için de iyidir” diye kandırmaya uğraşıyorlardı.
Üstelik PKK kalktı bir de AB yolunu kesecek eylemlere girişti.
Derin devlet ne zaman bir desteğe ihtiyaç duysa, PKK düzenlediği saldırılarla “derin devlete” gereken desteği verdi.
Avrupa Birliği yolunda ilerleyen, “barış” içindeki bir ülkede yaşamak Türkler için de Kürtler de için de zenginlik, özgürlük ve güvence anlamına geldiği halde PKK Kürt halkını savaşa sürüklemeye çalışıyordu.
Ve, “kitlesiyle” yolları bu noktadan sonra ayrılmaya başladı.
Kabul etmek gerekir ki Kürtler için PKK, Türklerin anlayamayacağı bir anlama sahiptir.
Neredeyse bütün Kürt ailelerinden bir birey bu örgüte katılıp savaşmıştır.
Onlar için PKK “kutsallaşıp” efsaneleşmiştir.
Ona rağmen, yaptığı hatalı seçim, kendi örgütsel varlığını sürdürebilmek için Kürt halkının acılarını yoğunlaştırmak için direnmesi, PKK’nın köklerindeki suyun çekilmesine yol açtı.
Kitlesinden koptukça da “kullanılabilir” bir hale gelmeye başladı.
“Silahın” siyasetteki rolünün bittiğini bir türlü kavrayamaması, gidip genç askerleri mayınlarla öldürmesi, baskınlar düzenlemesi sadece Türkiye’de ortamı sertleştirmek, darbe iklimi oluşturmak isteyenlere yaradı.
Son seçimlerden sonra “darbe” ihtimali de ortadan kalktı.
PKK’nın “derin devlete” bile bir faydası yok artık.
Artık ne Kürt halkının işine yarıyor ne de bir başkasının.
Üstelik dünya da PKK’nın bitmesine karar verdi.
Tam bu aşamada Diyarbakır’da o alçakça saldırı oldu.
Askeri aracı hedeflediği söylenen bomba çocukları öldürdü.
PKK beş gün sustu.
Sonra da bir yöneticisi Roj TV’de bir açıklama yaptı.
“Merkezimiz karar vermedi, otonom gruplar gerçekleştirdi,” dedi.
Ya yaptıklarının nasıl büyük bir rezillik ve hata olduğunu fark ettikleri için böyle kıvranarak açıklamalar yapıyorlar.
Ya da denetimi tümden kaybettiler, artık kendi adamlarına bile söz geçiremiyorlar.
Tabii, “Biz yapmadık otonom gruplar yaptı,” diyen PKK yöneticisi kimin adına “özür diliyor” onu da anlamak pek mümkün değil.
Bu son açıklama, PKK’nın “biz bittik, biz dağıldık” demesidir.
Diyarbakır’daki “otonom grupları” bile denetiminde tutamayan bir örgüt nasıl kalkacak da Kürt halkı adına konuştuğunu iddia edebilecek bundan böyle?
PKK’nın “merkezi” de “otonom grubu” da, bundan sonra insan öldürmeye kalkmanın sadece anlamsız bir vahşet olacağını anlamak zorunda.
Askerlere mayınlı tuzak kurmanın, Diyarbakır caddelerinde çocuk öldürmenin kimseye faydası olmaz.
Eğer “olur” diyerek ısrar ederlerse, çoluk çocuk demeden bombalarla adam öldürmeye devam ederlerse, sonunda bizzat Kürt halkı bu işe son verecek.
Silahın, bombanın zamanı geçti.
Başka bir dönem başladı.
Çocukların ölmemesi gereken bir dönem.
Bu ülkenin bütün çocuklarının, Türküyle Kürdüyle, barış içinde, güvenle, özgürce, her türlü düşünceyi açıkça tartışarak, şarkısını türküsünü söyleyerek, en iyi eğitimi alarak yaşayacağı bir geleceğe doğru gidiyor bu ülke.
Şimdi hemen olmasa da çok yakın bir zamanda olacak bu.
Üstelik de bunu ne Türk politikacılar, ne de Kürt politikacılar sağlayacak, çocuklarımızın geleceğini gelişmiş dünyanın ölçüleri koruyacak.
Artık hükümetin de, “dağdaki çocukları” da koruyacak, onları kanlı bir gelecekten kurtaracak önlemleri alması, kimsenin “onurunu” çiğnemeden onların evlerine dönmesini sağlaması, bu “kanlı dönemi” bitirmesi gerekiyor.
Vurulan askerler de, “dağdakiler” de bizim çocuklarımız.
Onlar bizim yüzümüzden ölüyorlar.
Irklarının, üniformalarının, sıfatlarının bir önemi yok.
Onları ne derin devlet çetelerinin kanlı hesaplarına, ne de körleştikleri gittikçe daha çok ortaya çıkan PKK yöneticilerinin kanlı saldırılarına kurban edebiliriz.
Türkiye’de bir dönem bitti.
O dönemle birlikte PKK da bitti.
Artık yeni dönemi başlatmak için çok da oyalanmaya gerek yok.
Çocukları kurtarmaktan, onlara iyi bir hayat vermekten daha kutsal ne olabilir?
Hep “öldürmeyi” amaçlayan kutsallıklar peşinde koştuk, artık bir de “yaşatmayı” amaçlayan kutsallıkların peşinden gidelim bence.
Bunu çocuklarımıza da borçluyuz zaten.
Bugüne dek o kadar çoğunu öldürdük ki onların...