Fütuhat-ı Mekkiye isimli geniş kapsamlı eserinde Muhiddin-i Arabi tarafından işlenen Lübb'ül Lübb  ( Özün özü ) bahsi, çetrefilli bir mevzunun ağdalı bir dil ile izahı gibi görünür ilk bakışta.., Özün özüne inerken, yaratıcının fiillerinden yola çıkarak yaratıcının niyetine ilişkin hipotez geliştirmek ve bunu küfür- şirk belasına bulaşmadan yapabilmek meşakkatli bir çaba olarak takdir edilmelidir.  Bedensel varlık olarak insanın özünde;  tüm dokulara dağılmış olan toplamda 100 trilyon hücrenin bulunduğunu söylemek mümkün.., Buna ek olarak, yaklaşık 1000 trilyon kadar insan dokularına ait olmayan yabancı hücreler ( Mikroorganizmalar ) mevcuttur.., Özün özüne ilişkin bilgi ise her hücrenin çekirdeğinde ( Özünde ) DNA olarak saklı tutulur.., Ruhsal bir varlık olarak insanın özüne "Ruh " dediğimizde onun özü de;  Yaratıcının " Ruhumdan üfledim" betimlemesi gereği, Rahmani bir hediye ya da emanet olarak yaratıcının ilminde saklı olduğu anlaşılır.., Ancak bu noktada İbn Arabi, ruhsal varlığın özünden ziyade varoluşun nedenselliği problemine odaklanmıştır.. " Gizli bir hazine idim.., Bilinmek istedim. Halkı da bilinmem için yarattım " ( Acluni 2,132 ) hadisi üzerinden çoğunlukla yaptığı gibi bir Kâmil insan olma şeması yoluyla adres tarifi yapmış olan mutasavvıf, yaratıcının yaratma niyetine ilişkin kendi çıkarımlarını anlatmaktan kaçınmıştır.., Bir çeşit metodoloji sunmuş ancak özün özünü izahtan geri durmuştur.., Hadisi alıp günümüz yaşantısında masaya yatırdığımızda karşımıza; yaratıcının istenci ile modern çağ insanının dürtü ve itkilerinin paralelliği çıkmaktadır.., Her çağın insanı için,  ölümlülük zorlaması karşısında hem savunma mekanizması ve hem de yaşam tatmini niteliğinde olan ;  Tanınma, bilinme, beğenilme, taktir görme ve hatırlanma ihtiyacının ontolojik kökeni,  evrenin var edilme sebebi ile benzeştirilebilir.., İdrak eden ve temyiz yeteneğine sahip insan, özün özüne ilişkin seyahatinde yaratıcıyı tanımak ve bilmek, övmek ve hatırlamak yoluyla ontolojik sebebine sadık kalabilir .., Yaratıcının, kendisini öven ve kendisine hizmet eden melekler mevcut iken, kendisini yok sayabilen, yerebilen ve inkar edebilen varlıklar olarak insan ırkını halk etmiş olması  karşıtlam gibi gözükse de, şeytan adıyla insanlara musallat edilen " Azazil " in özü olan ateşe ulaşmasının diyetini de tarif eder.. 

                                                                                                           LEBALEB

                                        Türk tipi başkanlık adlı dar kapsamlı ve sorumluluktan azade eserinde Recep Tayyip Erdoğan tarafından işenen Lebaleb bahsi, ağdalı bir övünme şekli gibi görünür ilk bakışta.., İşin özüne indiğimizde; bir zamanlar hemhal olmaktan gurur duyduğu kitleye karşı tam bir duyarsızlaşma geliştirdiğinin, dertleri ve tasalarına karşı tam bir kayıtsızlık içerisine yerleştiğinin farkına varabiliriz.., Bu durumu Narsistik kişilik yapısı ile özdeşleştirmek pek matah seçenek değildir.., Ya da gerçeği değerlendirme yetisinin geçici kaybı demek zorlama bir seçenek olur.., Bir çeşit mesleki deformasyon ya da iktidar zehirlenmesi yaklaşımı nispeten daha uyumlu varsayımlar olabilir.., Velhasıl;  içinde insanlara ve özellikle de insanlığa karşı hınç besleyen her ölümlünün sorgusu, Mahkeme-i Kübra kurulduğunda ve kul hakkı bahsi başladığında hıncahınç tribünlere karşı olacaktır ve bu lebaleb durum hiç de öyle övünç kaynağı olmayacaktır..