Orada bir köy var uzakta: İmamoğlu 

Vaktiyle Mustafa Sarıgül diye bir siyasetçi vardı. (Bu ismi nereden anımsıyoruz diyen gençlere not: Şimdilerde TikTok’ta milleti güldürüyor. Oradan anımsarsınız…) Sarıgül’ü en iyi tanımlayan ifade “Düğün evinin tefçisi ölü evinin yasçısı”ydı. (Hatta Sarıgül’ü anlatan aynı isimle bir kitap bile yayınlanmış ama Sarıgül bu kitabı buharlaştırmıştı.)

İmamoğlu portresi çizerken Sarıgül’ü anımsamamız öylesine değil. En sonda söyleyeceğimizi en başta söyleyecek olursak; İmamoğlu, Sarıgül’ün siyasi duruşunun yükseltilmiş bir versiyonu, bir anlamda son sürümü.

Esasında bir ideolojisi yok. Akış nasıl ki bugün CHP’de ona yer verdiyse, pekâlâ başka bir partide de olabilirdi. Hatta CHP’nin zıt kutbu AK Parti saflarında siyaset yapan bir figür de olabilirdi ki, sırıtmazdı.

Siyasette böylesi ideolojisiz isimler vardır ve akışa göre bir ideolojiyi temsil ediyorlar gibi görülebilirler. Ama nasıl görünürlerse görünsünler, aslında hala ve sonsuza kadar o ideolojiye sahip değildirler.

Esasında İmamoğlu tipik bir yurdum müteahhididir: Kazanmaya kanalize olmuş, ona neyin kazandıracağının kokusunu bilen, o kokunun izini sürüp yolunu bilen bir “işbilir.”

YÜRÜ YA KULUM…

Denebilir ki; “madem öyle neden ‘işbilir’ diğer müteahhitler değil de İmamoğlu gündemde? Demek ki diğerlerinden bir farkı var.” Soru doğrudur ama aynı zamanda da anlamsızdır.

Anlamsızdır çünkü şimdi sadece bu işbilir müteahhidi konuşuyor olmamız, onun o niteliğini ortadan kaldırmaz. Artı olarak bazı insanlar için talih “Yürü” der ve en iyi de işini bilenler yürür. Ve İmamoğlu bu şansı yakalayacak kadar talihliydi.   

İstanbul… Taşı toprağı altın. Mantar gibi yeni yerleşimler kuruluyor. Müteahhitler için cennet. Hele Karadenizli müteahhitler için ultra cennet. Beylikdüzü de o cennetin inşasından sorumluları için en gözde mekanlardan. Beylikdüzü ve İmamoğlu’nun birleşmeleri tam da bu “inşa” süreciyle ilgili. Ama işte talih yürü ya kulum dediği için bir yandan Beylikdüzü’nü inşa ederken diğer yandan da kendi siyasi geleceğini inşa ediyor, diktiği binaların oluşturduğu yerleşim yerine siyasi kariyerinin ilk temelini de atıyordu.

Neden atmasındı ki? Kolaydı. Ve Beylikdüzü’nü aldı. Ona yerel ölçekte yürü ya kulum diyen talih daha genelde Karadenizlilere, özellikle Trabzonlulara tüm ölçeklerde yürü ya kulum diyordu. İşte bu zamanın ruhu İmamoğlu’nun yelkenlerini çift katmanlı şişiriyordu. Birinci katmanda bu yeni siyasetin dilini birebir kullanarak gün be gün yükselirken diğer katmanda karşı taraftakiler bu dille yükseldikçe kendi mahallesi onlardan kurtulmak için çareler arıyor, alternatifler geliştirmeye çalışıyordu.

İşte tam da böylesi bir ortamda Kemal Kılıçdaroğlu zamanın ruhunu bu kez doğru okuyarak sadece kendi kumunda oynayan İmamoğlu’nu tahmin bile demeyeceği bir oyun alanına çağırdı.

İBB BAŞKANLIĞI… NE BÜYÜK ŞANS! NE BÜYÜK ŞANSSIZLIK!

2019’da İBB Başkanlığına adaylığı açıklanınca bilmeyenler “kim bu” dese de tüm bu arka planı bilenler için Erdoğan’ın karşısına çıkarılacak en iyi aday olduğunu ‘bilenler’ biliyordu. Aynı topraktan, aynı mayadan, aynı gelenekten geliyordu. Üstüne daha seküler, daha genç, ‘ilişkileri’ iyiydi. Cezmi Ersöz’ün “beni ancak bir benzerim öldürebilir” dediği gibi, Erdoğan’ı ancak bir benzeri yenebilirdi.

Yendi.

Ne büyük şanstı. O kadar büyük bir şans ki; yenilmekten yenmenin (Hele de Erdoğan’ı , hele de İstanbul’da…) nasıl bir duygu olduğunu unutan muhalif cephe bu sarhoşlukla İmamoğlu’na kolay kolay kimseye açılmayacak bir kredi açtı. O kadar abartıldı ki bu kredi, esasında ideolojisiz bir oportünist olan İmamoğlu’na “Yüz yıl sonra gelen ikinci Atatürk” payesi bile verildi.

İşte… Allah kimseye taşıyamayacağı yük yüklemez denir ya… İnsan bu, o kuralı ne bilsin. İmamoğlu’na yüklenen bu yük onun misyonundan da siyasi formasyonundan da kişiliğinin ve egosunun kaldırma gücünden de çok çok üstteydi. Ve taşıyamadı. Ve ezildi.

Bugün 6’lı masa için “Hiç konuşmasalardı, hiçbir açıklama yapmasalardı, hiç ortalarda görünmeselerdi seçimi kesin almışlardı” deniyor ya (Ki haklılar…). İmamoğlu da hiçbir şey yapmasaydı, hiç konuşmasaydı, sadece ‘Erdoğan’ı iki kez yenip İstanbul’u kazanan olarak kalsaydı… Bugün tartışmasız Cumhurbaşkanı adayıydı.

Ama gelin görün ki, olmadı. Olmayan vasıfları yüklendi ve olmadı. Hata üstüne hata yapsa da şişirilen egosu sadece aklını değil, oportünizmini bile örtmüştü. Eleştiriler önemsiz, eleştirenler daha da önemsizdi. Ta ki o son parmak sallanana kadar. Atatürk apoletlerini o zayıf omuzlara son hızla takanlar, o apoletleri aynı hızla sökünce kendine gelir gibi oldu.

Ama iş işten geçmişti. O kadar geçmişti ki; iktidarın attığı mağduriyet pası bile gol olamayacaktı. Şimdi tüm tuşlara birden basıyor. Umreyi de ihmal etmiyor papaz ziyaretini de valsten çıkıyor açılışa gidiyor, vatandaş buluşmalarından basın toplantılarına koşuyor.

Elinde çok az faniye nasip olacak kredi varken kötü bir mirasyedi gibi harcayıp eski günlere dönmek için -sonu bu işin piri olan Mustafa Sarıgül’e bakılarak görülebileceği gibi- “düğün evinin tefçisi ölü evinin yasçısı” tuhaflığına fit oluyor.

Tabii ki artık TikTok’a fit olanların dışında başka bir kitle “Heyacanlanmıyor.”