Diğer kadınlara pek benzemiyorduk. Çıtkırıldım olamadık misal. "Gelip beni al" demek yerine kendimiz gittik koşa koşa. Eğlenceye gittiğimizde diğerleri narince masada alkışlarken piste fırlayıp hunharca oynadık. Hep sorun dinledik, bizim derdimiz yoktu çünkü Rahibe Therasa'ydık. 

Hesap ödenecekken lavaboya gideceği aklına gelen kızlardan olamadık. Paylaşalım diye atladık. 

Çiçek istemedik, hediye istemedik, en büyük hediye sevilenle beraber olmak dedik. 

Sürprizlere bayılırdık ama biz sürpriz yaptık. Severken sonuna kadar sevdik, söverken arkasından değil yüzlerine saydık. 

Gülümserken kimbilir kaç kez öleyazdık.
Rol yapamadık, belki fazla doğaldık.

Bu sebeple kıymetimiz bilinmedi. Nasıl olsa hep vardık.

Şimdi yokuz.

Mutlu musunuz?