Öyle bir yerdir ki, “bilmiyorum” dese olmaz. “Özür dilerim” diyemez..
İlişki kurma yoktur. Bir üst makamdan diğerlerine seslenir. Kendine gerekeni duyar ve gerekmeyenle ilgilenmez. Konuları, bildikleriyle sınırlı tutma uğraşındadır. Hata yapmak, onun vasfı değildir. 
Çenesi biraz yukarıda kalır ve göz hizasına gelemez..
Omuzlar geriye doğrudur. Bir tarafı her an gidecek gibi hafif yan durur. Yani beden diliyle, etkin dinleme ve empati becerileriyle iletişim haline geçemediğini kanıtlar.
Kendisi istediğinde güler..
Bir espri yapıldığında, dudağı bir tarafa daha fazla yönelir ve dişlerini fazla göstermeden sırıtır. Kendisinin o anda ortamı yöneteceği kelime veya cümle bulduğunda fazlasıyla güler, hatta sesli güler.
Güçlü birisi düşmanıdır..
Akıllı ve sevilen birisi, toplumda gözde konuma geldiğinde, düşmandır. Artık savcı rolüne bürünme zamanıdır. Gözde kişiyi yakından inceler. Onu cezalandıracak deliller toplar. Bir duygusal zayıflığında manipüle ederek toplum mahkemesinde dava açar. Karşı taraf başına ne geldiğini fark edemeden sanık koltuğuna oturtulur. Maalesef kendisi masum da olsa, inanan artık inanmıştır. Bu durumu ortaya çıkaran kibir savcısı, kendi üst makamından diğerini indirmiştir.
Ey sanık! Etme..
“Çalma bizi, bizden bizi, gitme o ellere doğru.
Çalınmış başkalarına nazar ediyorsun, etme.”
Kibir savcısına karşı sanığın en büyük imtihanı, hakkını savunmaya kalkmaktır. Her hak arayışı, oyunu besler. Oyunla kurulan mahkeme düzenine kendisi inandığında; akraba, eş dost, komşu ve hatta aile kayıpları sırasıyla gelir. 
Kibir savcılarına dönüşmemek ve onlarla mücadele içine girmemek, her birimizin imtihanıdır.
Kendi saf özümüzü koruyabilmemizi ve bazen konunun kazanmak değil, kaybetmemek olduğunu anlayabilmemizi dilerim..