ABD'de Başkanlık Yalnızlık Anlamına Geliyor 

Beyaz Saray’a gelen her başkan bir şekilde yalnızlaşır. Kendisinden ve meslektaşlarından başka kimsenin tatmadığı düşünceler korkular ve umutlar taşıyan başkanların tanıdıkları herkesten uzaklaştığı bir an vardır.



Geçmişte de böyle oldu. Franklin Roosevelt çökmekte olan bir ekonomiyle karşılaştı, Harry Truman atom bombasını kullanıp kullanmamak arasında kaldı, John F. Kennedy ise kendisini Küba’yı işgal ederken buldu.



Time dergisi yazarı Nancy Gibbs, Barack Obama’nın zamanının geldiğini ifade etti. Obama kendisinden önceki hükümetin bir dizi zararının ardından göreve geldi, birinci yılını bir ulusal güvenlik kabusunun ortasında tamamladı ve arada kamuoyunun çoğunluğunun istemediği bir sağlık reformu yasa teklifini kabul ettirmeye çalıştı.



Elbette ki başkanların görev süreleri boyunca umduklarını bulmaları nadir görülen bir olaydır. Başkanlar gündemleri belirlemez, gündemler başkanları belirler. Başkanlar gücü yönetmez, güç başkanları yönetir. Başkan olmak çoğunlukla yalnız ve öfkeli olmak anlamına gelir.



KARAR VERMEK VE YALNIZLIK

Her Başkan kendilerine kral olmadıklarını söyleyenlere ihtiyaç duyar. Kennedy, “başkanlığın zehrinden” bahsetmiş ve gücün insanın en yakın dostlarının bile yargısını değiştirmesine sebep olabileceğini savunmuştu.



Ancak Gibbs, Oval Ofis’in yalnız bir yer olmasının eski dostların uzaklaşmasından, yenilerin de dost gibi görünmesinden değil görevin doğasından kaynaklandığını belirtti.



Dwight Eisenhower’ın İkinci Dünya Savaşı sırasında Normandiya Çıkartması’nı başlatmadan önce neler hissettiği yönündeki ifadelerini bu duruma örnek gösteren Gibbs, Beyaz Saray’da başkanların aldıkları kararlardan sadece kendilerinin sorumlu olduğunu ifade etti.



YALNIZ KALMA SIRASI OBAMA’DA

Bir yıl önceki göreve başlama töreninde, Obama “Politikalarımızı boğan önemsiz sorunların, boş vaatlerin, karşılıklı suçlamaların ve eskimiş doğmaların sonunun geldiğini ilan etmek için geldik” demişti. Gibbs, o günle bugün arasında karşılaştırma yapmayı dayanılmaz kılan şey o zaman bu sözleri memnuniyetle karşılayan dev kalabalıklar olduğunu belirtti.



Geçtiğimiz günlerde Financial Times’da yayımlanan bir makalenin başlığı (Obama tek başına yürüyor) da bu duruma işaret ediyordu. Bir başkan adayıyken herkesin sevdiği Obama, başkanlığa seçildikten sonra kitlelerle aynı şekilde bağ kurmayı başaramadı.



Yazar, Obama’ya verilen kamuoyu desteğinin neredeyse 20 puan azalarak yüzde 50’nin altına indiğini, bağımsızların ve liberallerin, memnuniyetsizliklerini daha sık dile getirmeye başladıklarını ve artık eşi Michelle Obama’nın sevimliliğinin bile Obama’nın eksiklerini kapatmaya yetmediğini ifade etti.



“Hata yapmayın” sözünü kendine düstur edinen Obama, risklerin bu kadar büyük olduğu bir durumda hatayı kaldıramaz. Ekonomi sallantıda, Başkan’ın ajandasına muhalefet büyük, ABD’nin düşmanları seslerini yükseltiyor. Obama’nın bu sorunları kendi kişiliğine katması meselelerin ölçeğini küçümsemesi demek oluyor.



Bir başkanın sihirli güçleri olması iyi bir şey. Obama da pek çok kişiyi böyle güçleri olduğuna ikna etmişti. Ancak Obama’nın beklentilerini yükselttiği kitleler yaşanan başarısızlıklardan dolayı onu sorumlu tutarlarsa Başkan’ın hitabet yeteneği kendisine karşı da işleyebilir. Bu yüzden Başkan’ın hata yapmaması, yalnızlaşmaması gerekiyor.