Önceki analizde liberallerden Kürtlere, cemaatten kendi sendikalarına AKP’nin tabanını birer birer küstürdüğünü irdelemiş ve şöyle bitirmiştik: “…Ama en başta da dediğimiz gibi, anlaşılmaz ve açıklanamaz bir durumla da karşı karşıyayız. Kaybolan taban bir şekilde artan yüzde olarak geri de dönüyor AKP’ye. Daha önce olmuş olması bir kez daha olma olasılığını güçlendiriyor. Peki, AKP bunu nasıl başarıyor?” (O analiz içinTIKLAYIN…)
Aslında öyle çok fazla bilinmeyenli bir denklem değil bu sorunun yanıtı.
Şöyle somutlaştıralım.
Önceki analizin yayınlanması üzerine Memur-Sen’in bir yöneticisi aradı ve “Haklısınız” dedi. “AKP bizi hayal kırıklığına uğrattı.”
“O zaman iki gün sonra unutulacak dostlar alışverişte görsün kabilinden tepki yerine mesela oy bazındaki desteğinizi çekseniz, ya da bunu işaret etseniz yaptırım gücünüz daha fazla olmaz mı?” diye sorduk. Yanıtı sadece o an sorduğumuz sorunun değil, analize temel oluşturan sorunun da yanıtıydı aynı zamanda: “İyi de kime verelim?”
İşte… Bu soru azımsanmayacak bir kesim tarafından soruluyor ve yanıtı bulunamadığı için küsseler de AKP her seçimde güçlenerek çıkıyor.
Düşünün… Hükümet Uludere katliamı gibi bir açık vermiş ama muhalefetin bu konuda ne söylediğini bilen yok. Bir iki cılız ses, arada kaybolup gidiyor.
Anayasa konusunda vaat çıtasını en üst noktaya çıkarmış ama süreç bir türlü sürüncemeden kurtarılamıyor, muhalefet bu açığa boş gözlerle bakıyor.
Terör ya da Kürt sorununda hükümetin eli ayağına dolaşmış, muhalefetten alternatif bir çıkış yok.
MHP’nin ne dediği, nerede durduğu belli değil. CHP iç kavgalarla meşgul. Merkez denen partiler zaten yok hükmünde. BDP denkleme dâhil değil.
Ve o soru geliyor: İyi de kime verelim?
Zaten yeminli AKP’liler her şartta liderlerinin ve partilerinin peşinde. Ama çevreden AKP’ye gelen o yüzer gezer oylar ise bu sorunun yanıtını veremedikleri için küsseler de son anda “bir umut daha” diyerek adres değiştirmiyor.
Ve AKP bunun bilincinde her gün biraz daha fazla kendi çalıp kendi oynuyor. Şimdilik durum budur.
20
10
